karla leni

🚩जयतु हिन्दूराष्ट्रम्🚩

।। आम्ही बी घडलो, तुम्ही बि घडाना।।

      सोळा वर्षापूर्वी पाठीमागे जावून स्वानुभव लिहीणार आहे. कदाचित तो मोठा होईल. वाचायला कंटाळा येईल. कुणी वाचणारही नाही, कुणी न वाचताच अंगठा दाखवील. हे माहितीय. पण काय करू, मनाला आवरू शकत नाही.कदाचित ज्यांनी-ज्यांनी ही मोहीम केलीय ते तर त्या काळात हरवुन जातील. अनुभव लिहीत असताना कसा मी बिघडलोयाची पार्श्वभूमी देखील लिहीणे गरजेचं आहे.
          २००१ या वर्षी गणेश उत्सवात आमच्या मंडळाने म्हणजेच भगवारक्षक ग्रुपने "चक्रव्यूह" हा वास्तव चित्रपटाच्या कथानका वर आधारित सजीव देखावा साकारला होता. ग्रामीण भागात कोणतीही साधने नसताना, अपुऱ्या वर्गणीतून इतका भव्य, चित्रपटाला साजेसा असा देखावा पाहण्यासाठी पंचक्रोशीतील लोक यायचे. त्या दरम्यान आमच्याच नात्यातले एक काका कार्यक्रम पहायला आले होते. रंगमंचाच्या मध्यावरील उंच भगवाध्वज व शिवप्रभूंची प्रतिमा पाहून "सावज" सापडल्याचा आनंद त्यांना झाला. कारण ते ही धारकरीच. कार्यक्रम संपल्यावर एकत्र बसून त्यांनी आदरणीय भिडे गुरुजी, श्री शिवप्रतिष्ठान, दुर्गामाता दौड या विषयी माहिती दिली,व जवळच इचलकरंजी मध्ये 'नामदेव भवन' येथे गुरुजींचे व्याख्यान आहे. तिथे येण्याचं निमंत्रण दिलं. गणेश उत्सव संपल्यावर व घटस्थापनेच्या अगोदर एवढ्या कालावधीत गुरुजींची तीन चार व्याख्याने तिथे झाली.त्या वर्षी माझं वय होतं अठरा. देवाने अक्कल काय फारशी दिली नव्हती,अजुनही नाहीच. पण आजूबाजूला काय चाललंय, काय-काय घडतय, गुरुजी काय बोलतायत त्यांचं मर्म समजत होतं. त्या दरम्यान गुरुजींची एकही व्याख्यानं चुकवली नाहीत. आमच्या मोठया भावांबरोबर सायकलवरून धो-धो पडणाऱ्या पावसात व्याख्यानं ऐैकायला जायचो. गुरुजींनी शेवटच्या व्याख्यानात दुर्गामाता दौडीचा आशय व ती करण्याविषयी आवाहन केलं. व्याख्यान सुरू असताना पाऊस सुरू झाला, विज गेली, गुरुजींना श्रोते व श्रोत्यांना गुरुजी दिसत नव्हते. तरीही गुरुजी बोलत होते व आम्ही चिडीचूप होवून एैकत होतो. दोन अडीच तास गुरुजी बोलले. व्याख्यान संपवून घरी जाताना साडे दहा-अकरा वाजता गावाबाहेर लक्ष्मी मंदिरात थांबलो.बाकीच्यांनी विचारलं दौड काढायची का? आम्ही होकार दिला. तो प्रसंग मला शिवछत्रपती आपल्या सवंगड्यांना स्वराज्य निर्मितीचे महत्व सांगतायत व बाकीचे मावळे ते एैकतायत त्या प्रसंगाशी अनुरूप वाटतोय. ती मने फुरफुरलेली होती, प्रज्वलीत होती. दौड काढणार आहे हे समजल्यावर महाजन गुरुजी मोठा भाऊ उदयसिंह च्या घरी गाणी शिकवायला इचलकरंजी वरून आले. हिंदू भूमिकी हम संतान व इतरही गाणी शिकवली.
         त्या वर्षी दुर्गामाता दौड झाली.पन्नास एक जण असायचो. दौड संपल्यावरती मोहिमेचे निमंत्रण घेऊन शेजारच्याच हुपरी या गावातील अजित सुतार व त्यांचे सहकारी यांनी गावातील व्यंकटेश बालाजी मंदिरात बैठक लावली होती. ती मोहीम होती २००२ ची श्री वढू बुद्रुक ते श्रीरायगड व कालावधी होता २६ जानेवारी ते ३१ जानेवारी. त्या वेळच्या मोहिमेचे पत्रक चार पानी छापलं होतं. पत्रक वाचून शारीरिक तयारी म्हणून व्यायाम सुरू केला. सर्व भावंडांच्या सोबत भल्या पहाटे अनवाणी नदी पर्यंत पळत जाणे. नदीच्या पुलावर जोर-बैठका असा व्यायाम दोन महिने केला. जायचा यायचा प्रवासखर्च ३५०।- रू. ठरला होता. हुपरीकरांनी एस टी ची व्यवस्था केली होती. अगदी जायच्या पंधरा दिवस अगोदर पर्यंत घरी काय बोललो नव्हतो. घरची परिस्थिती बेताची होती. प्रवासखर्चा इतपत सुद्धा पैसे मिळणे अवघड होते. पण मोहीम करायची जबरदस्त इच्छा होती. मग काय मोहिमेच्या अगोदरचे तीन दिवस गावातल्या एका शेतकऱ्याकडे ऊस भांगलण्यासाठी दिवसभर कामाला जायचो. त्यातून ३००।- रु. मिळाले, वडिलांनी पन्नास रु. व एक कानटोपी घेवून दिली, आईने घरातील युरियाच्या पोत्याची पिशवी शिवून दिली.तीन दिवस उसात कामाला जावून, गोरा-गोमटा दिसणारा मी हातावर, चेहऱ्यावर उसाचे पाते टरारा कापल्याने लाल भडक दिसत होतो.
          निघण्याचा दिवस उजाडला. गावात २६ जानेवारीची गर्दी झाली होती. त्या गर्दीतच आम्ही सातजण डोक्यावर टोपी, हातात काठी आणि पाठीवर पिशवी घेवून गावातील आमच्या मंडळाच्या फलकासमोर प्रेरणा मंत्र घेतला व निघालो. हुपरीमध्ये एकत्रीकरण झाले.रावसाहेब ढेंगेंनी कित्येक दीप विझले हे श्लोक सांगितले. माझ्यापेक्षा वयांनी कितीतरी जेष्ठ असलेले रावसाहेब अजूनही मोहिमेत दिसतात. तिथून पुण्याच्या दिशेने निघालो. त्यावेळी आपला हा रस्ता (NH 4) एकेरी होता. त्यातच कुठेतरी भलामोठा अपघात झाल्याने चार पाच तास वाहतूक ठप्प होती. चालकाने दुसरीकडून रस्ता असा काढला की एसटी आम्हाला घाटात ढकलून न्यावी लागली . तो पर्यंत इकडे वढू बुद्रुक वरून मोहीम निघाली होती व मोहिमेचा मुक्काम शेकोजी सातव हायस्कुल वाघोली येथे पडला होता. दि. २७ च्या पहाटे चारला वाघोलीच्या मुक्कामावर पोहोचलो. त्यामुळे संभाजी महाराजांच्या समाधीचे दर्शन घेता आले नाही. सकाळी आवरा-आवर करून मोहीम निघाली. सगळ्यात पुढे ध्वज निघाला होता. मुक्काम सोडून रस्त्याला सर्व धारकरी लागले. ते चित्रच अतिभव्य होते. कारण माझ्या आयुष्यात एवढी गर्दी मी प्रथमच पाहत होतो. तोंडातून आपोआप घोषणा बाहेर पडत होत्या. मजल दरमजल करत येरवड्याजवळ रामवाडीच्या मुक्कामावर आलो. दुपारचे १२ वाजले असतील.त्या मुक्कामावर प्रा.शेषराव मोरे यांचे व्याख्यान झाले.गुरूजी सोडले तर माझ्या आयुष्यातील ते पहिलं व्याख्यान होतं. डॉ.आंबेडकर व स्वा.सावरकर यांच्यावरती ते बोलले होते.भाषा थोडी क्लिष्ट च होती.व्याख्यान झाल्यावर मोहीम निघाली.पुण्यातील प्रमुख रस्त्यावरुन न्यु ईंग्लीश स्कुल येथे सायंकाळचे व्याख्यान होते.सु.ग शेवडे हे वक्ते होते.डॉ.पतंगराव कदम हे ही सदिच्छा भेट द्यायला आले होते.व्याख्यान झाल्यावर मोहीम मुक्कामाच्या दिशेने निघाली.आत्ताचा एक ईंच ही जमिन शिल्लक नसणा-या सिंहगड रस्त्यावर रात्रीचा मुक्काम होता.ईंडीयन ह्युम पाईप च्या विस्तिर्ण पटांगणात मोहीम विसावली होती.मैदानावरील आंब्याच्या झाडावर लावलेले भोंगे व एका खांबाला बांधलेला ध्वज अजुनही तिथेच आहे की काय असाच भास होतोय.सकाळी उठुन सिंहगडाच्या दिशेने निघालो.जाताना तोंड काय बंद नव्हते.सिंहगडच्या पायथ्याला आल्यावर रस्त्यावर दुतर्फा प्रचंड पोलीस बंदोबस्त होता.स्वागता साठी की अन्य कशाच्या संरक्षणासाठी त्यांनाच माहीत?सिंहगड पाहीला,नरविर तान्हाजी मालुसरेंचं दर्शन घेतलं. सिंहगडावर परत शेषराव मोरे व अरविंद विठ्ठल कुलकर्णी यांची व्याख्याने झाली.सकाळी आवरा आवर करुन देवटाक्यातलं पाणी घेतलं.कल्याण दरवाजा उतरुन परत मार्गस्थ झालो.खरं तर ती वाट जबरदस्त होती.एकेरी मार्गावरुन मुुंग्या एका पाठोपाठ चालल्यात की काय अशी भली मोठी रांग लागली होती.दिवस भर चालतच होतो,अंधार पडु लागला.तशा पिशवितुन विजे-या काढल्या व मार्ग काढत चालु लागलो.सरते शेवटी खाली पायथ्याला पहिलं गाव लागलं विंझर.तिथुन थोंड्या अंतरावर मुक्काम होता.सकाळी उठल्यावर सांगीतलं होतं की पाबे येथे भंडारा आहे.मग काय न थांबता चालत सुटलो.दुपारी गोड सांजा,भात,आमटी दणकुन खाल्ली.त्या मोहीमे नंतर २०१७ च्या मोहीमेतच गोड खीर खायला मिळाली.जेवल्यावर पाऊले जड झाली होती.आजचा मुक्काम ही लांब होता.रात्र झाली तरी चालत च होतो.वेल्ह्यामध्ये महाराजांची मुर्ती होती तिथे स्वागत झालं होतं.कुणी तरी गुरूजींच्या पायावर लहान मुल घातलं हे ही समजलं.अंधार फार झाला होता.आम्ही ठरवलं होतं मध्येच थांबुया की काय,पण मन तयार होत नव्हतं.काय जरी झालं तर चालतच जायचं.पण गडबड झाली,आमचे बाकीचे पाच सहकारी पुढे गेले.मागे आम्ही दोघेच राहीलो.अंधार बराच झाला होता.पाय पुढे पडत नव्हता.कुठे आहे तेच समजत नव्हतं.उंचावरती होतो एवढं कळत होतं.मग ठरलं तिथंच झोपायचं.रात्रभर गार हवा होती.अंगावरचे उडुन जात होते एवढी हवा.कशी-बशी रात्र काढली.पहाटे उठुन केळदच्या मुक्कामावर पोहचलो.
              तोपर्यंत सकाळी मोहीम केळद सोडुन मढ्या घाटात उतरत होती. गर्दीतच आम्ही शिरलो.तो घाट उतरण्याचा  अनुभव विलक्षण होता.बुड घसरुन उतरत होतो.झुडपे धरुन,एकमेकाला हात देवुन उतरत होतो.रायगडाची ओढ लागली होती.एकेरी वाट चालत सायंकाळी ६:४५ ला चित्तदरवाजा जवळ पोहचलो.रायगड रोप वेच्या बाजुला प्रचंड पोलीस बंदोबस्त ठेवला होता.कारण गुरूजींचा रोप वे ला विरोध होता.ते म्हणत रायगड रोप वे म्हणजे रायगडचा खुन आहे.शासनाला वाटलं आता हे पाडतायत की काय?म्हनुन बंदोबस्त. आता मात्र प्रथमच रायगड दर्शन होणार होतं.पैज लावुन अवघ्या पाउन तासात रायगड चढला. समाधीस्थ शिवसुर्याचं दर्शन घेतलं.सकाळी उठुन समारोप होणार होता.मोहीम संपुच नये असंच वाटत होतं.सकाळी समारोपाला स्व.निनादजी बेडेकर,विजयाताई भोसले  व अन्य मान्यवर उपस्थित होते.सर्वांची भाषणे झाली.गुरूजी उठले,पहिलाच माध्यम प्रतिनिधींना झापलं.सर्वांनी कँमेरे गुंडाळले.गुरूजी तास दीड तास बोलत होते.त्या वेळी गुरूजींनी एक कल्पना मांडली होती की प्रतापगडावर अफजल खानाला मारुन शिवछत्रपति व त्यांचे अंगरक्षक निघालेत अशी चाळीस-पन्नास फुटी शिल्पे उभा केली पाहीजेत. समारोप झाला गड उतरायला सुरूवात केली.मोहीम संपली, पण खरंच मोहीम संपली का? नाही.आता तर खरी मोहीम सुरू झाली.
          तिथच निश्चय झाला मोहीम चुकवायची नाही.गुरूजी म्हणतात तेच खरंय,मोहीम केल्यावर याच देहात पुनर्जन्म होणार.आणी तो अनेकांचा झालाय.माझ्याही जीवनात गुरूजी,दौड,मोहीम हे सगळं आलं नसतं तर मी ही नक्कीच श्वान सुकरा सारखं जगलो असतो.श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान नं मला भरभरुन दिलय.शब्दात सांगता येत नाही.तोंडाने बोलता ही येत नाही.पण त्याबदल्यात मी विनोद पाटणकर म्हनुन श्री शिवप्रतिष्ठानला काय दिलं हा संशोधनाचा विषय होवु शकतो.भंगवताकडं एकच मागणं आहे,
  आम्हा एक देवा नको अन्य काही
क्रुपा छत्र राहो तुझे नित्य डोई
ह्रदी भक्ती आणी तनीं प्राण शक्ती
आणी अंतरामाजी आत्मप्रचिती
       हे ही गुरूजींनी शिकवलं.बंधुनो जर का हा अनुभव घ्यायचा असेल तर श्री प्रतापगड ते श्री रायरेश्वर या मोहीमेत सहभागी व्हा.३५८ वर्षानंतर पुन्हा एकदा जावळीच्या खो-यात वाघांच्या डरकाळ्या व हर हर महादेवच्या गर्जना घुमणार.पुन्हा एकदा अफझलखान रुपी म्लेंच्छासुरांना संपविण्याची मनिषा हिंदु मनात प्रदिप्त होणार.त्या वेळचे ते असंख्य मावळे तुम्हाला साद देतायत.त्यांच्या हाकेला ओ देवुन नक्की मोहीमेला या.अजुन काय लिहु,कंटाळला असाल.

।। राष्ट्रार्थ निर्मू अवघ्या शिवसूर्यजाळ।।

श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थान,मुळशी
🚩🚩🚩🚩🚩🚩: आपले धारकरी विनोददादा पाटनकर यांचा मोहिमेचा अप्रतिम अनुभव आणि सोभत २००२ च्या मोहिमेचे फोटो सर्वांनी नक्कीच वाचा प्रेरणादाई अनुभव⛳🙏💐💐